บทที่ 11 รับผิดชอบเธอซะ

“เลียม!”

เสียงเย็นยะเยือก ไม่ได้เกิดขึ้นจากการตะโกนก็ยิ่งทำคนฟังเสียอาการ เขาเงยหน้าขึ้นมาขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง ลืมเสียสนิทว่าจะพูดอะไรต่อ ดวงตาวงรีคู่คมกริบยามช้อนขึ้นหม่นแสง ขณะก้มหน้าเหมือนดูน่ากลัว แต่กลับเปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์หาใครเทียบเท่าไม่ได้ แต่กลับเลือกใช้มองมาร...